De vierde “R”: Ruimte

 Hoe vaak hoor je als moeder niet over de 3 “R”s: Rust, Regelmaat en Reinheid. Ik ben niet zo’n enorme voorstander van deze 3, ook nogal ouderwets klinkende “R”s (“reinheid”, blegh!), want ik vind dat het vooral afhankelijk is van het kind in hoeverre ze deze dingen nodig hebben. Dus moet je altijd luisteren naar wat je kind nodig heeft, ook als hij het je nog niet kan vertellen.

Te beginnen bij Rust. Natuurlijk hebben alle kinderen rust nodig, maar hoeveel? Ik las laatst ergens dat mijn 2 maanden oude zoontje ondertussen zo’n 10 uur wakker zou moeten zijn per dag. Veel dagen redt hij dit echt nog niet, hij slaapt dan meer. Maar er zijn ook genoeg kinderen die minder slaap nodig hebben. Is dat dan verkeerd? Nee, het past bij het kind!
Kinderen van nu hebben wel rust nodig op een andere manier: Rust in hun hoofd! Tijd alleen, of rustig met mama, of het gezin, samen. Tijd buiten in de natuur, of thuis met een boekje, of, voor sommigen, ook wat tijd voor de tv. Hoe slecht mensen het vaak ook vinden, voor sommige kinderen is dit een heerlijke ontspanning, vooral voor de beelddenkertjes!

Ook de mate waarin kinderen regelmaat nodig hebben, varieert enorm. Natuurlijk vinden veel kinderen het fijn als ze weten waar ze aan toe zijn. Zeker de kinderen die gediagnosticeerd zijn met een stoornis zoals autisme of AD(H)D, of waarvan zo’n stoornis wordt vermoed. Maar hoeveel kinderen zijn er ook niet te noemen die ook prima zonder die specifieke regelmaat kunnen? Die meegaan met hun ouders naar verre landen en zich daar prima vermaken? Of, veel dichter bij huis, die het prima redden als ze eens wat later naar bed gaan, of die echt niet perse een voorspelbare dag nodig hebben?

Tja, en dan reinheid… Zelfs de kraamzorg is er tegenwoordig vanaf gestapt dat (te)veel reinheid zo goed is. (google maar eens op hygiëne hypothese) Bij onze oudste moesten wij nog alle flesjes en speentjes dagelijks steriliseren, nu werd dat afgeraden. Natuurlijk is schoon zijn op je kindjes wel goed, maar ook hierin hoef je niet te overdrijven. Dus niet de hele dag met een dettolflesje achter ze aan lopen…

Maar goed, dat zijn dus die 3 “R”s die al zo lang aangeraden worden en die iedereen wel kent.

Dan vraag ik mij af: Waarom is nog nooit iemand op een vierde “R” gekomen, die van Ruimte? Want als de meeste kindertjes van nu iets nodig hebben, dan is het wel ruimte. In mijn vorige blogbericht over kinderen schreef ik al over vertrouwen. Ruimte geven is hier onlosmakelijk mee verbonden. Hoe vaak hoor je ouders of oma’s niet zeggen: Pas op, straks val je! Of andere angsten die op de kindertjes geprojecteerd worden. Natuurlijk moet een kind leren om voorzichtig te zijn, maar ze vallen echt niet in zeven sloten tegelijk en hebben ruimte nodig om zich te ontplooien en om dingen te leren. Bovendien schep je, door het uitspreken van je angsten, een des te grotere kans dat deze angst uitkomt. Denk ook hierin aan de kracht van je woorden!
Veel kinderen voelen zich verstikt en worden des te banger.

Er is echter nog een veel belangrijker aspect van ruimte geven: Je kind de ruimte geven om zichzelf te zijn. Hoe graag willen wij als volwassenen niet gewoon zijn wie we zijn, zonder veroordeeld te worden? En hoeveel ouders geven hun kinderen niet mee dat ze eigenlijk beter zouden zijn als ze net iets anders waren? Willen dat je kind het VWO doet, terwijl het zo goed gaat op de Havo bijvoorbeeld. Of, als ze veel jonger zijn, gedrag afleren dat ze graag doen. (“Niet zingen met al die mensen erbij, dat is raar.”)

Dus, de volgende keer als iemand weer eens begint over die 3 “R”s, denk er dan eens deze vierde bij en bedenk eens of je je kind wel voldoende ruimte geeft.

Nadia

Vertrouwen als basis

Deze keer een wat persoonlijker blog dan normaal. Meestal schrijf ik niet echt over mijn eigen leven, maar meer over wat me opvalt, deze keer een les voor mij persoonlijk, die ook anderen wat kan leren.

Zoals jullie in mijn bio hebben kunnen lezen, was ik zwanger van de tweede. 3 weken terug hebben we ons tweede wereldwonder mogen verwelkomen. Dat dit mannetje mij weer veel te leren heeft, was mij al snel duidelijk.

Al tijdens mijn zwangerschap merkte ik dat VERTROUWEN een sleutelwoord was. Ons kleine mannetje lag namelijk nog lang in stuitligging. Ook nog toen de ruimte beperkt werd. Ik wist intuïtief dat ik hem het vertrouwen moest geven dat hij zelf kon draaien, áls hij dat wilde. Het kon immers ook zijn keuze zijn om zo geboren te worden.

Toen ik op een avond probeerde contact met hem te maken, voelde ik dat hij nog in stuit lag, omdat hij bang was dat ik zou denken dat hij net zo zou zijn en net zo ter wereld zou komen als zijn grote broer. Onbewust had ik het scenario van mijn vorige bevalling al vaak afgespeeld in mijn hoofd, in de hoop dat ik weer zo’n soort bevalling zou krijgen, ik had immers een mooie bevalling gehad.

Ik heb hem uitgelegd dat ik heel goed wist dat hij anders was dan zijn broer en dat hij perfect is zoals hij is. Ik heb hem ook uitgelegd dat een stuitbevalling zowel voor hem als voor mij wel moeilijker zou zijn, mogelijk zou het zelfs een keizersnede worden, waarbij ik hem uitlegde hoe dat eruit zou zien en zou voelen voor hem. Ook legde ik uit hoe een bevalling thuis kon zijn, minder fel licht, minder mensen, alleen papa en de verloskundige, en hoe de sfeer thuis anders is dan in het ziekenhuis.

Ik liet echter wel de beslissing bij hem, hij mocht kiezen of hij wilde draaien. Ik vertelde hem dat ik vertrouwde op zijn oordeel, hij wist wat het beste voor hem was. Nog diezelfde nacht voelde ik hem, heel langzaam, proberen te draaien. Toen ik de volgende dag een echo kreeg, bleek hij “goed” te liggen!

Ik moet eerlijk bekennen dat ik in die periode niet alleen vertrouwen voelde, ook angst kwam regelmatig voorbij, maar ik wist wel dat dit niet goed was en probeerde dat dus snel weer om te zetten.

En toen werd hij geboren, onze kanjer! Net als alle baby’s viel hij eerst af. Helaas was dit wat meer dan de 7 procent die “mag” van de verloskundigen, dus die gingen zich ermee bemoeien. Er zou bij gevoed moeten worden. Hier was ik op tegen, want ons andere zoontje is nogal allergisch, dus zo lang het goed gaat, wil ik hem zelf voeden. Bovendien hadden ze hem en mij nog niet eens de kans gegeven om op elkaar afgestemd te raken! De discussies hierover gingen een aantal dagen door, omdat ons kleintje niet aankwam, maar zijn gewicht hetzelfde bleef. En iedere dag kreeg ik weer een klap. Want ik voelde dat het goed kwam, dat hij tijd nodig had en dat ik hem moest vertrouwen! Iedere dag werd mijn vertrouwen weer de kop ingedrukt, maar iedere dag vond ik het later weer terug. Tot de dag dat ik kon laten zien dat ik het bij het juiste eind had. Hij was aangekomen en niet zo’n beetje ook. Dit heeft zich prima doorgezet en hij groeit zichtbaar heel hard nu.

In zijn korte leventje had ons zoontje ons al twee keer laten zien dat wij hem moesten vertrouwen.

En toen las ik gisteren op facebook dit:

Lieve Papa en Mama,

Toen ik nog niet geboren was namen jullie foliumzuur omdat jullie bang waren dat ik een open ruggetje zou krijgen;

Toen ik net in de buik van mama zat, vierden jullie dit feest niet met anderen omdat jullie bang waren dat ik weg zou gaan;

Toen ik 20 weken in je buik zat, deden jullie een echo omdat jullie bang waren dat mijn organen niet goed zouden ontwikkelden;

Toen ik bijna geboren zou worden, waren jullie bang voor de pijn die ik mama zou doen bij mijn geboorte;

Toen ik net geboren was werd er in mijn hiel geprikt omdat jullie bang waren dat ik misschien allemaal afwijkingen zouden hebben;

Toen ik net geboren was gaven jullie me vitamine K omdat jullie bang waren dat ik een bloedprop in mijn hoofd zou krijgen;

Toen ik net geboren was gaven jullie me vitamine D omdat jullie bang waren dat ik botontkalking zou krijgen;

Toen ik een paar maanden oud was gingen jullie me wegen en meten bij het consultatiebureau omdat jullie bang waren dat misschien groter of kleiner zou zijn dan de andere kinderen;

Toen ik een jaar was kreeg ik regelmatig prikken omdat jullie bang waren dat ik allemaal ziektes zou ontwikkelen;

Lieve papa en mama, alles wat jullie doen is goed. Voor mij zou het leven alleen makkelijker zijn als jullie wat meer vertrouwen zouden voelen hier op aarde.

Gelukkig ging ik tijdens mijn zwangerschap niet uit van angst, maar het was wel een enorme eye-opener, dit bericht.

Deze les is er één voor velen van ons. Het rotsvaste basis-vertrouwen dat onze kinderen in ons hebben, moeten wij hen ook terug geven. Zij zijn nog maar klein en kunnen nog veel niet, maar zij hebben prachtige zieltjes en weten zoveel. Wij kunnen zoveel van ze leren en één van die dingen is dat vertrouwen, naast liefde, de basis moet zijn voor onze band met hen.

Take care,

Nadia

Kinderen van nu en opvoeding

Ik ga jullie zeker niet voorhouden dat ik een expert ben in opvoeden. Sterker nog: Ik vind het zelf bij mijn peuterpubertje af en toe knap lastig en vraag me regelmatig af of ik het wel goed doe.

Maar ik heb de laatste tijd wel met mensen gediscussieerd over opvoeden en daar wel het een en ander uitgehaald wat ik jullie niet wil onthouden.

Kinderen van nu zijn, zoals wel vaker gesteld wordt, eigen-wijs. Zij weten vaak goed wat ze willen en wat er goed is voor ze. Vaak lijken de “oude” opvoedregels niet zo goed te werken bij deze kinderen. Straffen en dwingen kan averechts werken. Ze met heel veel liefde coachen in hun proces, werkt vaak beter.

Wat vaak vergeten wordt, is dat kinderen zo wijs zijn! Zij dragen, of ze dit nu al kunnen uitdragen of niet, heel veel wijsheid in zich. Het doet mij pijn om te zien dat veel kinderen dit niet mogen laten zien van hun ouders.

Mijns inziens is dat namelijk het allerbelangrijkste voor kinderen van nu, maar ook al van vroeger (dus ook voor jullie zelf gold dit al): Mogen zijn wie je bent! Mogen zeggen wat je denkt. Mogen handelen naar hoe jij bent. En de wereld tegemoet treden zoals jij hem ziet.

Ik zie het te vaak bij kinderen en volwassenen met een “label” als autisme, of AD(H)D: Deze kinderen, jongeren en volwassenen zijn uniek, maar dat wordt vaak vergeten. Iedereen is uniek en heeft zijn eigen krachten. Waarom wordt er bij deze mensen dan vaak gekeken naar hun valkuilen, in plaats van hun krachten, waarom worden ze gedwongen zich aan te passen aan onze maatschappij? Waarom wordt er gegeneraliseerd over hun kunnen en niet kunnen?

In mijn werk met jongeren met autisme, mogen ze allemaal zijn wie ze zijn. Ze hoeven zich niet aan mij aan te passen. Ik probeer aan te voelen wat zij nodig hebben en mij dan daaraan aan te passen.

En zo is het volgens mij ook met opvoeden: Onze kinderen mogen zijn wie ze zijn en hoe ze zijn. Ze hoeven zich niet aan te passen aan onze wensen. Waarom zouden wij niet wat vaker luisteren naar wat zij belangrijk vinden? Waarom proberen we ons niet een beetje aan te passen aan hun wereld?

Terug naar mijn peuterpubertje: Natuurlijk kan hij  niet altijd krijgen wat hij wil, maar ik  probeer wel te kijken naar wat hij belangrijk vindt en waarom. Als het iets is waar ik me makkelijk aan kan aanpassen, waarom zou ik dat dan niet doen? Ik vertel hem regelmatig dat hij perfect is zoals hij is en laat hem in zijn waarde. Ik leg het hem goed uit als dingen eens niet zo kunnen gaan als hij graag zou zien. Soms heeft hij er vrede mee, soms wordt hij boos of verdrietig, dat is ook zijn goed recht. Maar ik betrek hem wel bij het “Hoe en waarom”, ik leg hem niet zomaar wat op. En kijkend naar het blije en liefdevolle mannetje dat hij is, denk ik dan “Ik zal toch wel iets goed doen…”

Kinderen van nu en energie

Een tijdje terug schreef ik een blog over de kinderen van nu. Hierin schreef ik dat het voor hen van groot belang is dat de energie om hen heen hoog is.

Ik voel de behoefte om hier nog wat verder op in te gaan.

Hoewel kinderen over het algemeen ouders kiezen wiens trilling redelijk gelijk is aan die van hen, zijn er nu veel kinderen wiens energie nog hoger is dan die van de volwassenen om hen heen. Kinderen hebben sowieso de kracht om de wereld vaak onbevangen tegemoet te treden. Zij laten ons keer op keer zien hoe zij vanuit hun hart kunnen leven en veel wondertjes van nu geven ons een mooie les in het onvoorwaardelijk  liefhebben van al dat is. Zij zijn veel directer verbonden met de universele liefde om hen heen. Een liefde waar wij ook uit kunnen tappen, maar veelal zijn wij vergeten hoe dat moet.

Deze kinderen functioneren veel beter als de trilling, de energie, om hen heen, hoog is. Sommige kinderen krijgen zelfs lichamelijke, of geestelijke problemen als hun energie niet vrijuit kan stromen, omdat de trilling om hen heen lager is. Deze kinderen hebben er vaak veel baat bij als de energie om hen heen verhoogd wordt.

Maar hoe verhoog je die energie? Hier is geen eenduidig antwoord op te geven. Het is vooral belangrijk dat je een methode kiest die bij je past. Een aantal voorbeelden van wat zou kunnen helpen: Mantras luisteren en zingen (het hoeven geen matras te zijn die je zingt), dansen, de engelen of gidsen om je heen om hulp vragen, bidden. Maar ook: creatief zijn, tekenen, schilderen, schrijven en vooral ook: Gek doen, spelen met je kind en daar helemaal in opgaan, je zult zien dat je eigen innerlijke kind zich laat zien en laat die nou precies die zelfde krachten en talenten omtrent liefde hebben als jouw eigen kind of de kinderen waar je mee werkt. Voel goed wat jou blij maakt. Waar wordt jij echt vrolijk van. Wat laat jou opbloeien? Deze dingen verhogen dus jouw energie, maken je wat lichter en liefdevoller.

Je zult zien dat je de wereld om je heen mooier maakt, niet alleen voor kinderen.

Voel je alleen ook niet schuldig als het je een keertje niet lukt. Je bent er mens voor om je ook wel eens wat minder zonnig te voelen en jouw kindje heeft jou gekozen, dus ook de lessen die daarbij horen, inclusief buien!

“In the light of love

We are whole

In the light of love

We are home

In the light of love

We heal and sing”

Deva Premal and Miten – In the Light of love