De waarheid van je kind

Laatst viel mij ineens weer een zin in een liedje op. Eén van de meest intrigerende openingszinnen van liedjes, wat mij betreft: I was born in the arms of imaginary friends.[1] 
Is dat niet letterlijk zo? Worden wij niet allemaal gesteund en liefdevol omarmd bij onze geboorte? Begeleid en geknuffeld, nog voor onze ouders dat kunnen doen? En zouden kinderen zich dat niet herinneren? Of op zijn minst de vriendjes die vaak denkbeeldig worden genoemd, echt zien?

Onze oudste lijkt vaak te spelen met anderen en vertelt ook "alleen" in zijn slaapkamer vaak hele verhalen. En onze jongste kijkt altijd naar een hoek in de kamer en lacht dan heel lief. Hij heeft de grootste schik om iets wat ik niet zie. En de liefdevolle blik in zijn ogen dan is prachtig!
Ook ons nichtje heeft vriendjes die wij niet kunnen zien, die hebben ook een naam. Laatst had ze wel tegen mijn zus gezegd “Maar mama, die is niet echt.” Maar zijn ze niet echt? Of zijn ze alleen niet stoffelijk aanwezig, zoals wij? Dat wij ze niet kunnen zien, wil niet zeggen dat ze voor onze kinderen niet heel echt zijn.

De kindjes van nu zien en horen vaak dingen die wij niet kunnen waarnemen. Veel ouders wuiven dat weg. Noemen vriendjes denkbeeldig, zeggen dat er écht geen man in hun slaapkamertje staat en ga zo maar door. Daarmee ontken je een stukje van de wereld van je kindje en daarmee ook een stukje van zijn werkelijke ZIJN.

Om al hun talenten te ontwikkelen en om te kunnen zijn wie ze echt zijn, hebben onze kinderen het nodig dat ze serieus genomen worden, in alles wat ze zeggen. Natuurlijk hebben ze vaak ook een levendige fantasie, maar ook daarin kun je best een stukje met ze meegaan. In veel van wat ze zeggen zit op zijn minst een kern van waarheid, of in ieder geval HUN waarheid.

Als je je kinderen nu niet serieus neemt, zullen ze leren dat ze jou niet alles kunnen vertellen, dat je ze toch niet gelooft. Daardoor leer je ze niet alleen delen van zichzelf af te schermen of zelfs af te sluiten, maar zullen ze je ook later in hun leven niet in vertrouwen nemen. En vaak komen er momenten, ook later in hun leven, dat hun vertrouwen in jou cruciaal is.

Het is daarom precies zoals Catherine M. Wallace ooit zei:

“Listen earnestly to anything your children want to tell you, no matter what. If you don't listen eagerly to the little stuff when they are little, they won't tell you the big stuff when they are big, because to them all of it has always been big stuff.”

En laat je eens verbazen door hoe vaak ze het bij het juiste eind hebben. De waarheid van kinderen kan soms een grote bron van wijsheid bevatten.

Enjoy!

Nadia

1. Uit: Half of my heart van John Mayer